Handeling verzekeraar stuit verjaring jegens werkgever

In december 1998 gleed een werknemer tijdens zijn dienst uit in een wasstraat, waardoor hij arbeidsongeschikt raakte.

Op 8 november 2001 erkende de verzekeraar namens de werkgever de aansprakelijkheid voor het ongeval. Na erkenning van de aansprakelijkheid schakelde de verzekeraar een schaderegelingsbureau in om de schade verder af te wikkelen.

Halverwege 2005 werd de schade tot en met 2004 definitief afgewikkeld. Voor de te lijden schade tot juli 2008 werd een voorschot betaald en in september 2008 werd nogmaals een voorschot betaald. Daarna raakte de afwikkeling van de schade in een impasse.

De werknemer vorderde bij dagvaarding van 29 januari 2011 de overige schade.

De kantonrechter stelde dat sprake was van verjaring en wees de vordering van de werknemer af. Ook het hof oordeelde dat de zaak was verjaard. De verjaringstermijn van vijf jaar begon volgens het hof vanaf 8 november 2001 en omdat de verjaring tussentijds niet werd gestuit, was de vordering op 8 november 2006 verjaard.

De Hoge Raad oordeelt nogmaals dat als een verzekeraar (ook) bij de schadeafwikkeling optreedt als vertegenwoordiger van de verzekerde, als uitgangspunt geldt dat de benadeelde op een zodanige vertegenwoordigingsbevoegdheid mag vertrouwen.

De Hoge Raad stelt vervolgens:

Door de erkenning van de aansprakelijkheid op 8 november 2001 door de verzekeraar staat de aansprakelijkheidsvraag niet meer ter discussie. Alleen de omvang van de schadevergoeding waarop de werknemer aanspraak heeft, is nog aan de orde.

In dat verband is het dan ook voor een eventuele erkenning door de verzekeraar als grond voor stuiting van de lopende verjaring voldoende, de erkenning dat de werknemer aanspraak heeft op een hogere schadevergoeding dan reeds (zonder voorbehoud) is betaald, waarbij zonder belang is dat over de omvang van het nog verschuldigde bedrag geen overeenstemming bestaat.